Mobilizacja stawów w TOS
W leczeniu zespołu otworu górnego klatki piersiowej (TOS) mobilizacja stawów odgrywa kluczową rolę, ponieważ może poprawić biomechanikę i zmniejszyć kompresję struktur nerwowo-naczyniowych. Oto szczegółowy opis kilku technik mobilizacji stawów stosowanych w terapii TOS:
1. Mobilizacja Stawu Mostkowo-Obojczykowego (Sternoclavicular Joint)
Mobilizacja tego stawu ma na celu poprawę ruchomości w stawie mostkowo-obojczykowym, co może odciążyć struktury przechodzące przez otwór górny klatki piersiowej. Techniki mobilizacyjne mogą obejmować:
- Mobilizację w kierunku depresji obojczyka: Terapeuta aplikuje siłę w kierunku doogonowym, aby poprawić mobilność obojczyka i zmniejszyć nacisk na nerwy i naczynia.
- Mobilizację w kierunku protrakcji i retrakcji: Praca nad tymi kierunkami ruchu obojczyka pomaga w korekcji postawy i zmniejszeniu nadmiernego napięcia mięśniowego.
2. Mobilizacja Stawu Barkowo-Obojczykowego (Acromioclavicular Joint)
Staw barkowo-obojczykowy również odgrywa istotną rolę w ruchomości obręczy barkowej. Techniki mobilizacji tego stawu mogą obejmować:
- Mobilizację w kierunku rotacji zewnętrznej i wewnętrznej: Poprawa tych ruchów może zmniejszyć nacisk na struktury nerwowo-naczyniowe przechodzące przez otwór górny klatki piersiowej.
- Mobilizację w kierunku uniesienia i obniżenia obojczyka: Te techniki mogą pomóc w korekcji dysfunkcji posturalnych i zmniejszeniu napięcia mięśniowego.
3. Mobilizacja Żeber (Rib Mobilization)
Żebra, szczególnie pierwsze, mogą odgrywać kluczową rolę w kompresji struktur nerwowo-naczyniowych w TOS. Techniki mobilizacji mogą obejmować:
- Mobilizację pierwszego żebra w kierunku dolnym (inferior glide): Technika ta jest często stosowana w celu zmniejszenia kompresji splotu ramiennego i tętnicy podobojczykowej, które mogą być uciskane przez podniesione pierwsze żebro.
- Mobilizację żeber w różnych płaszczyznach: Praca nad mobilnością żeber poprawia ruchomość klatki piersiowej i zmniejsza obciążenie strukturalne.
4. Mobilizacja Stawu Ramiennego (Glenohumeral Joint)
Staw ramienny może również wpływać na napięcie mięśni w obrębie obręczy barkowej, co może pośrednio wpływać na TOS. Techniki mobilizacji mogą obejmować:
- Mobilizację w kierunku zgięcia i wyprostu: Poprawa tych ruchów w stawie ramiennym może wpłynąć na zmniejszenie napięcia mięśni piersiowych oraz mięśni pochyłych, co odciąża struktury nerwowo-naczyniowe.
- Mobilizację w kierunku rotacji zewnętrznej i wewnętrznej: Praca nad tymi ruchami poprawia stabilność stawu ramiennego i zmniejsza ryzyko nadmiernej kompresji nerwów i naczyń.
5. Mobilizacja Kręgosłupa Szyjnego (Cervical Spine Mobilization)
Kręgosłup szyjny, zwłaszcza w odcinku C5-C7, może wpływać na struktury nerwowe zaangażowane w TOS. Mobilizacje mogą obejmować:
- Mobilizację segmentarną kręgosłupa szyjnego: Poprawa ruchomości w segmentach szyjnych może zmniejszyć napięcie mięśni pochyłych oraz innych mięśni otaczających, co wpływa na redukcję objawów TOS.
- Mobilizację trakcyjną: Delikatne pociągnięcie wzdłuż osi kręgosłupa szyjnego może zmniejszyć kompresję nerwów szyjnych i poprawić przepływ krwi.
6. Techniki Manipulacyjne (High-Velocity, Low-Amplitude Thrust)
W niektórych przypadkach stosowane są techniki manipulacyjne, które polegają na szybkim, kontrolowanym ruchu w stawach z ograniczoną ruchomością. Manipulacje mogą być wykonywane w obrębie stawów kręgosłupa szyjnego, stawu mostkowo-obojczykowego czy żeber, aby szybko przywrócić normalną biomechanikę i zmniejszyć objawy TOS.
7. Techniki Mobilizacji z Ruchu (Mobilization with Movement - MWM)
Techniki mobilizacji z ruchem łączą mobilizację stawu z jednoczesnym ruchem wykonywanym przez pacjenta. Mogą być stosowane w stawach obojczykowych, barkowych oraz szyjnych w celu poprawy funkcji stawów i redukcji objawów.
Każda z tych technik jest dobierana indywidualnie do pacjenta w zależności od miejsca kompresji i głównych objawów. Skuteczność terapii zależy od prawidłowego zidentyfikowania problematycznych struktur oraz ich odpowiedniego zaadresowania poprzez techniki mobilizacji.