Ugoszczenie rodzica: Afirmacja: „Jestem tu, by służyć Twojej godności”

5. Afirmacja: „Jestem tu, by służyć Twojej godności”

🔹 Postawa służebna – ciało gotowe do posługi

Stań za fotelem, przy którym wcześniej dokonałeś/aś aktu wizualizacji wdzięczności (II.4.l.3) i modlitwy o ulgę (II.4.l.4). Teraz – Twoje ciało symbolicznie staje się sługą.

Połóż dłonie na własnym sercu, potem na kolanach, a następnie ułóż je dłonią do góry – w geście gotowości.

Zegnij lekko kark, zamknij oczy, wypowiedz:

„Panie, który uniżyłeś się, by umywać stopy,
daj mi łaskę tak samo uniżoną –
bym mógł/mogła służyć tym,
którzy dźwigali mnie w moim dzieciństwie.”

🌀 Wizualizacja: Jedwabna szata służby spływająca na ramiona

Zamknij oczy i zobacz:
Z nieba zstępuje szata. Nie bogata, nie ozdobna – lecz czysta, utkana z nici pokory.
Szata tej służby nie ma wzorów – bo nie potrzebuje ich.
Jest gładka, miękka, delikatna – bo służba nie rani.
Jej brzegi dotykają ziemi – bo sięga aż do stóp tych, którym służysz.

Spływa na Twoje ramiona – nie jako ciężar, lecz jako przywilej.
Przyjmuje ją ciało, przyjmuje ją duch.

„Szata ta nie hańbi. Ona wywyższa.”
„Szata ta nie odbiera wolności. Ona ją uświęca.”
„Szata ta nie jest narzucona. Została przyjęta z miłości.”

🔸 Trzykrotna Afirmacja – w rytmie serca, w rytmie oddechu

Uklęknij z dłońmi złożonymi jak do Eucharystii, i wypowiedz powoli, z pełnym oddechem każdą afirmację:

„Jestem tu, by służyć Twojej godności.”
(wdech) – bo Ty byłeś przed mną.
(wydech) – i teraz ja jestem po to, by Cię podtrzymać.

„Jestem tu, by służyć Twojej godności.”
(wdech) – bo Twoje życie było poświęceniem.
(wydech) – a moim powołaniem jest to uznać.

„Jestem tu, by służyć Twojej godności.”
(wdech) – bo ciało, które drży, zasługuje na czułość.
(wydech) – a ręce, które pracowały, zasługują na odpoczynek.

🌀 Rozszerzona Wizualizacja: Tron z dłoni służby

Wyobraź sobie, że Twoje dłonie – Twoje fizyczne ręce – stają się tronem.
Nie jako mebel, ale jako struktura duchowa.

Palce – to filary czujności i gotowości.
Nadgarstki – to zawiasy miłosierdzia.
Dłonie – to miękka podstawa, która przyjmuje bez zastrzeżeń.
Zgięte łokcie – to sprężyny wsparcia.

W Twojej obecności wiekowy rodzic nie musi już udawać silnego.
Nie musi już walczyć o godność.
Jest ona dana – przez samą Twoją gotowość do służby.

🔹 Modlitwa wyrażająca pełne oddanie

Ojcze Przedwieczny,
Ty, który wywyższasz pokornych,
spraw, by moje serce było jak ręcznik Chrystusa,
gotowy, by obmywać stopy starszych.

Niech moje ręce nie zawahają się,
gdy przyjdzie czas nieść ich ciało.
Niech moje oczy nie uciekają,
gdy ich starość stanie się trudna do oglądania.

Naucz mnie czcić nie tylko Twoje oblicze,
lecz także zmarszczki tych,
którzy byli Twoimi narzędziami w moim życiu.

Spraw, by ich słabość była dla mnie łaską,
a moja obecność – dla nich odpoczynkiem.

Daj mi być ciszą, gdy oni już nie mają słów.
Daj mi być pieśnią, gdy ich głos już nie dźwiga melodii.
Daj mi być światłem, które nie razi – lecz ogrzewa.

🔸 Gest ciała – akt pokornego dotyku

Podejdź (fizycznie lub symbolicznie) i ucałuj rękę rodzica – z czcią, bez słowa.
Jeśli to niemożliwe: dotknij jego fotela, jego poduszki, jego zdjęcia.

Powiedz cicho:

„To ciało, które dziś służę – służyło mi przez całe życie.”
„To życie, które dziś wspieram – kiedyś niosło mnie w ramionach.”
„Niech moja obecność przypomina mu/jej: jesteś wciąż królem, jesteś wciąż królową.”

🌀 Końcowa wizualizacja – Promień łagodnej obecności

Wyobraź sobie, że z Twojej klatki piersiowej wychodzi promień światła.
Nie oślepiający, lecz subtelny, ciepły.
Ten promień obejmuje całą postać rodzica.

Jest to promień:

Ukojenia – dla jego bólu.
Obecności – dla jego samotności.
Uznania – dla jego historii.
Wdzięczności – dla jego ofiary.

Pozwól temu światłu trwać. Nie przerywaj.
Nie kończ słowami. Po prostu… bądź.

Jeśli chcesz – przejdź do Ceremonii II.4.l.6 – Wizualizacja złotego promienia otaczającego całe ciało
Jeśli czujesz się gotów/gotowa – możesz dodać Pieśń łagodności, śpiewaną cicho lub w sercu.