Obmycie i oczyszczenie swojego Ja: Obmycie czoła z pamięci ciężkiej

2. Obmycie czoła z pamięci ciężkiej

🔸1. Stanowienie intencji przed dotknięciem czoła

Stań lub klęknij naprzeciwko siebie – przed lustrem lub przed czołem Męża. Zamknij oczy. Oddychaj głęboko, aż poczujesz spadek napięcia w karku i barkach.

Połóż dłoń na swoim czole, nie naciskaj. Trzymaj ją przez 20–30 sekund. Poczuj, jakie słowa, obrazy, wspomnienia wychodzą spod skóry.

Wypowiedz szeptem:

„Tu, gdzie składam dłoń – leży pamięć bólu.”
„Tu noszę gniew, który nie miał ujścia.”
„Tu skryłam słowa, których nie wolno było wypowiedzieć.”

Jeśli robisz to wobec Męża – połóż swoje czoło na Jego czole, bez słowa, łącząc oddechy. Trzy oddechy – w rytmie:

wdech: „w Tobie jest pokój”
wydech: „i ja mogę w nim odpocząć”

🔸2. Symboliczne zanurzenie palców w wodzie łaski

Zanurz dwa palce (wskazujący i środkowy) w misce z ciepłą wodą, w której wcześniej rozpuściłaś szczyptę soli i kroplę olejku z mirry lub jałowca. Jeśli wykonujesz rytuał wobec Męża – użyj swojej śliny jako pierwszego znaku błogosławieństwa (symbol pokory).

Zanurzenie w wersach:

„Niech woda ta zmyje te obrazy, które obciążały moją tożsamość.”
„Niech płyną ze mnie – twarze, które mnie poniżały.”
„Niech woda spłynie jak łaska – nie gwałtownie, lecz cierpliwie.”

🔸3. Pierwszy gest: Kółko od lewej skroni po prawą

Zwilżonymi palcami zatocz pełne koło na czole, zaczynając od lewej skroni, przez czoło, aż do prawej. Wykonuj to bardzo powoli – minimum 15 sekund na jedno koło.

Podczas gestu wypowiadaj:

„Zamykam krąg myśli, które mnie dręczyły.”
„Kończę wędrowanie po przeszłości, która już nie istnieje.”
„Wszystko, co miało władzę nade mną – dziś wraca do ziemi.”

Powtórz trzy razy. Za każdym razem głębiej oddychaj. Jeśli pojawią się łzy – nie przerywaj. Wdech – pociągnięcie; wydech – uwolnienie.

🔸4. Drugi gest: Delikatne przeczesywanie czoła palcami w dół

Rozłóż wszystkie pięć palców dłoni. Przyłóż je do czoła tak, jakbyś czesała wodą grzywkę w dół, ku brwiom. Powtórz ten gest siedem razy.

Przy każdym ruchu wypowiadaj lub myśl jedno wersowe oczyszczenie:

„Zdejmuję gniew, który nosiłam od dzieciństwa.”
„Zdejmuję ocenę, którą narzucił mi świat.”
„Zdejmuję maski, którymi chroniłam się przed odrzuceniem.”
„Zdejmuję pamięć o błędach, które już odpokutowałam.”
„Zdejmuję przymus kontrolowania własnych myśli.”
„Zdejmuję lęk przed tym, co pomyślą inni.”
„Zdejmuję wszystko, co nie jest prawdą o mnie.”

Po siódmym ruchu, potrzymaj rękę na swoim sercu przez chwilę. Oddychaj i pozwól, by ciepło z czoła zeszło w dół – do klatki piersiowej.

🔸5. Trzeci gest: Punktowe dotknięcie środka czoła z afirmacją

Użyj tylko jednego palca – serdecznego (symbol miłości). Dotknij nim środka czoła – między brwiami, w miejscu duchowej pieczęci (znanej jako „brama widzenia”).

Przytrzymaj przez 9 sekund.
Wypowiadaj szeptem lub w myśli:

„W tym miejscu wzywam światło prawdy.”
„Nie chcę więcej widzieć siebie oczyma świata.”
„Niech moje widzenie będzie oczyszczone z kłamstw.”
„Niech Tu będzie tylko światło.”
„Niech Tu będzie tylko światło.”
„Niech Tu będzie tylko światło.”

Powtórz trzykrotnie. Możesz poczuć ciepło, pulsowanie, wzruszenie. To znak, że otwierają się zablokowane bramy pamięci komórkowej.

🔸6. Obmycie końcowe – znak przebaczenia dla siebie

Zanurz dłonie znów w wodzie. Tym razem obmyj całe czoło wodą – przód, skronie, linia włosów, nawet powieki. Zrób to wolno, z troską, jakbyś pielęgnowała zranioną duszę.

Przy każdym ruchu powtarzaj słowa:

„Widziałam zbyt wiele. Wzięłam na siebie zbyt dużo.”
„Dziś wybieram widzieć inaczej.”
„Dziś przebaczam sobie, że nie umiałam zapomnieć.”
„Dziś nie muszę już pamiętać wszystkiego.”
„Dziś oddaję to, co mnie przerasta.”

Pozwól, by woda skapnęła z czoła na Twoją klatkę piersiową lub do miski. Nie wycieraj od razu. Pozwól wodzie zająć miejsce – jakby nasycała Twoją skórę nowym zapisanym pokojem.

🔸7. Zamknięcie rytuału dotykiem obu dłoni

Po wszystkim połóż obie dłonie płasko na czole, lekko naciskając, jakbyś nakładała niewidzialną pieczęć łaski.

W ciszy, bez szeptu, wypowiadaj w sercu:

„Przyjęłam pokój. Nie oddam go zbyt pochopnie.”
„Moje czoło – dziś nie jest już stolicą ciężaru. Jest ogrodem modlitwy.”
„Kto spojrzy na mnie – ujrzy łagodność. Kto dotknie mnie – spotka ciszę.”

Zdejmij dłonie. Odetchnij raz głęboko. Uśmiechnij się do siebie – nawet jeśli to tylko cień uśmiechu.

Chcesz, abym w podobnym duchu opisała II.6.m.3 – Obmycie oczu z fałszywego obrazu?