Rytuały i ceremonie ...

1. Zwołanie domowników i uformowanie kręgu modlitwy

• Poproś wszystkich, by zgromadzili się w centralnym miejscu domu – przy stole, na kanapie, ewentualnie wokół zapalonej świecy gościnności (część II.4.a.2).

• Usiądźcie w kręgu – nogi swobodnie, ręce otwarte na kolanach lub splecione.

• Ustalcie krótką chwilę ciszy, 3–4 oddechy w rytmie 4‑2‑6, aby uspokoić myśli i skierować uwagę na intencję modlitwy.

2. Wyznaczenie osoby prowadzącej

• Wybierz osobę (może być rotacyjnie, codziennie inna), która poprowadzi modlitwę.

• Prowadzący bierze świecę gościnności (II.4.a.2) i delikatnie ją zapala lub przenosi, jeśli już jest zapalona.

• Przy zapalaniu wypowiada:

  „Zapalając światło tej modlitwy, wzywam Boży pokój w naszych sercach i zapraszam Jezusa do rozmowy z nami”.

3. Rozpoczęcie modlitwy – wezwanie intencji za gości

• Prowadzący lub każdy po kolei mówi:

  „Panie, dziś prosimy Cię o łaskę i błogosławieństwo dla tych, którzy przyjdą do naszego domu. Obdarz ich serce pokojem, a ich kroki bezpieczeństwem.”

• Każdy wypowiada tę intencję własnym głosem – to wspólnota modlitwy.

4. Cisza intencyjna z gestem pojednania

• Po intencjach zachowaj 30–60 sekund ciszy. Utrzymujcie kontakt spojrzeń – nie na siebie nawzajem, ale w kierunku świecy.

• W ciszy wszyscy powoli unoszą ręce na wysokość serca, dłonie skierowane do środka kręgu – gest skupienia i otwartości.

5. Modlitwa ustna – trzykrotne błogosławieństwo

• Pierwsze wezwanie:
  Prowadzący po chwili milczenia mówi:

  „Niech Pan obdarzy ich serca pokojem, aby czuli się tu jak we własnym domu.”
  Reszta powtarza:
  „– Niech tak się stanie.”

• Drugie wezwanie:

  „Niech ich umysły napełni mądrość i jasność, by mogli zobaczyć dobro i życzliwość.”
  Reszta powtarza:
  „– Niech tak się stanie.”

• Trzecie wezwanie:

  „Niech ich drogi prowadzi Boża opatrzność, a ich serca zostaną otwarte na spotkanie.”
  Reszta powtarza:
  „– Niech tak się stanie.”

6. Gest wspólnej jedności – splecenie dłoni

• Po trzech wezwaniach wszyscy łączą ręce (najpierw sąsiedzi, następnie wszyscy w kręgu) – powstaje „łańcuch modlitewny”.

• Nogi pozostają stabilne, kręgosłupy wyprostowane.

• Utrzymujcie kontakt wzrokowy lub patrzcie w dół – to niekoniecznie pełna intymność, ale wspólna eucharystyczna przestrzeń modlitwy.

7. Rozszerzenie gestem ręki nad kręgiem

• Prowadzący powoli unosi obie dłonie nad cały krąg – tak, jakby błogosławił każdą osobę i każdą intencję.

• Wypowiada:

  „Niech ogarnie nas i wszystkich gości błogosławieństwo Jednego Boga.
  Niech ten krąg stanie się przedłużeniem Jego miłosierdzia.”

• Trzymaj ręce w tej pozycji na 4‑5 głębokich oddechów.

8. Zakończenie modlitwy i powrót do codziennej przestrzeni

• Po gestach powoli opuść ręce, zachowując ciszę na trzy oddechy.

• Prowadzący może delikatnie odśpiewać lub zawołać:

  „Pokój Wam!”

• Każdy odpowiada cicho lub na głos:

  „I z duchem twoim.”

• Powoli puszczacie ręce; krąg się rozluźnia, pozostawiając wspólnotę modlitewną i atmosferę pokoju.

Ta praktyka – z jej uważnością na ciało, słowo, gest, ciszę i rytm – pozwala zamienić prostą intencję modlitwy w wymierne doświadczenie wspólnotowej troski o gościa. Każdy jej element pogłębia świadomość: tu, w tym domu, modlimy się o pokój, uznając godność i wartość tego, kto przychodzi.