5.3.4. Przykłady i ćwiczenia praktyczne dla terapeutów
9. Sesje indywidualne z użyciem muzyki do pracy nad samoakceptacją
Model spektrum tożsamości
– Każdy człowiek ma wielowymiarową tożsamość: role społeczne, emocje, doświadczenia traumatyczne i zasoby wewnętrzne. Muzyka, dzięki swoim walorom ekspresyjnym (tonacja, rytm, barwa), odzwierciedla i przyjmuje całość tych stanów, pozwalając pacjentowi zobaczyć siebie w pełni – z wadami i zaletami – bez oceniania.-
Mechanizm zewnętrznej projekcji
– Wykorzystanie muzyki jako „lustra emocji”: pacjent identyfikuje się z brzmieniem utworu, co uruchamia proces projekcji własnych stanów. Uświadomienie sobie: „to, co słyszę, to część mnie” – klucz do akceptacji. -
Neurobiologia empatii wobec siebie
– Słuchanie łagodnych, bezpiecznych melodii stymuluje uwalnianie oksytocyny; w połączeniu z narracją terapeutyczną buduje wewnętrzne poczucie wsparcia. Brzmienia minorowe mogą prowadzić do katharsis, a durowe – do wzmocnienia pozytywnego obrazu siebie. -
Proces integracji cienia (Jung)
– Aktywne komponowanie fragmentów muzycznych symbolizujących aspekty „cienia” (lęki, wstydu) i „światła” (umiejętności, zasoby) umożliwia ich połączenie w jedną całość – całościową percepcję własnej osoby.
1. „Ścieżka dźwiękowa życia”
-
Metoda: Receptywna i aktywna.
-
Kroki:
-
Pacjent wybiera 5 utworów, które w różnych momentach życia odzwierciedlają kluczowe emocje (dzieciństwo, młodość, kryzys, zmiana, nadzieja).
-
Podczas sesji słucha ich kolejno, zatrzymując się po każdym i opisując słowami: „Co czuję?”, „Jak to brzmi w moim ciele?”, „Co o sobie myślę?”.
-
Następnie komponuje lub nagrywa krótką improwizację (4–8 taktów) łączącą motyw z pierwszego i ostatniego utworu – symbol transformacji.
-
-
Cel: Widzenie spójnej narracji własnego życia i akceptacja wszystkich jego etapów.
2. „Dialog melodii z cieniem”
-
Metoda: Improwizacja kontrastująca.
-
Kroki:
-
Pacjent improwizuje krótką, minorową frazę (4 takty), reprezentującą jego lęki („cień”).
-
Terapeuta odpowiada w durowej tonacji („światło”), tej samej długości.
-
Pacjent improwizuje frazę łączącą motywy obu tonacji – symbol integracji.
-
-
Cel: Uczenie uznawania trudnych emocji jako części siebie i integracji ich z zasobami.
3. „Refleksyjna lista afirmacji muzycznych”
-
Metoda: Pisanie tekstów wokalnych.
-
Kroki:
-
Pacjent tworzy listę 10 pozytywnych afirmacji („Jestem wystarczający”, „Moje emocje są ważne”).
-
Do każdej afirmacji komponuje lub dobiera prostą melodię (2–4 nuty).
-
Ćwiczy śpiewanie każdej frazy razem z akompaniamentem (keyboard, gitarą lub play-along).
-
-
Cel: Wzmacnianie pozytywnego obrazu siebie poprzez repetytoryjne zakotwiczenie afirmacji w harmonii muzycznej.
4. „Mapa emocji w dźwiękach”
-
Metoda: Rysunek i dźwięk.
-
Kroki:
-
Pacjent rysuje schemat koła emocji (radość, smutek, złość, strach itp.).
-
Do każdej emocji przypisuje instrument lub barwę dźwięku (np. struny – radość; bęben – złość).
-
Tworzy krótką (1-taktową) frazę dla każdej emocji, a następnie łączy je w 10-taktowy kolaż.
-
-
Cel: Rozpoznawanie i wyrażanie poszczególnych emocji, akceptacja ich istnienia.
5. „Wieczorna sesja pełnego słuchania”
-
Metoda: Receptywna muzykoterapia.
-
Kroki:
-
Pacjent słucha łagodnego instrumentalnego albumu (60–70 BPM, 20–30 min).
-
Zapisuje w dzienniku: wrażenia z ciała, myśli, odczucia wartości („Czy czuję się godny/akceptowany?”).
-
Notuje zmiany przebiegu myśli i nastroju przed i po sesji.
-
-
Cel: Wzmacnianie samoświadomości i redukcja krytycznego dialogu wewnętrznego.
6. „Kompozycja dialogu wewnętrznego”
-
Metoda: Songwriting.
-
Kroki:
-
Pacjent zapisuje dwie kolumny: „Głos krytyka” i „Głos wsparcia”.
-
Tworzy tekst piosenki, gdzie zwrotki reprezentują „krytyka” (wersy w molowej tonacji), a refreny – „wsparcie” (wersy w durowej).
-
Nagrywa prostą aranżację (gitarowe lub klawiszowe podkłady) i ćwiczy śpiewanie całości.
-
-
Cel: Uznanie wewnętrznego krytyka, przeformułowanie go w życzliwy głos wspierający.
7. „Muzyczny autoportret”
-
Metoda: Multimodalna ekspresja.
-
Kroki:
-
Pacjent naszkicuje własny portret z zaznaczonymi kolorami emocji.
-
Do każdego obszaru (np. oczy, serce, głowa) dobiera dźwięk/instrument symbolizujący tę część tożsamości.
-
Tworzy krótką formę muzyczną (np. 4 części po 4 takty), w której każda część dotyczy innego obszaru.
-
-
Cel: Holistyczna praca nad sobą, łączenie obrazu i dźwięku w akceptacji ciała i umysłu.
8. „Sesja sensorycznej kotwicy”
-
Metoda: Technika kotwiczenia.
-
Kroki:
-
Pacjent wybiera dźwięk (np. pojedyncze uderzenie miski tybetańskiej).
-
Za każdym razem, gdy poczuje samoakceptację i spokój w trakcie sesji, naciska kamerton.
-
Po kilku powtórzeniach dźwięk staje się kotwicą – przywołuje stan akceptacji.
-
-
Cel: Usprawnienie szybkiego przywoływania spokojnego stanu w trudnych momentach.
9. „Improwizacja świadomego Ja”
-
Metoda: Active improvisation.
-
Kroki:
-
Wybierz instrument (klawisze, gitara, bęben).
-
3 minuty improwizuj, koncentrując się na intencji: „Przyjmuję siebie takim, jakim jestem”.
-
Po zakończeniu spisz refleksje: co było trudne, co było naturalne, jak brzmienie wspierało samoakceptację.
-
-
Cel: Trening odwagi w ekspresji i akceptacji własnych pomysłów muzycznych.
10. „Biofeedback muzyczny samoakceptacji”
-
Metoda: Biofeedback + muzykoterapia.
-
Kroki:
-
Załóż czujnik HRV (zmienność rytmu serca) połączony z aplikacją, której muzyka dostosowuje się do HRV.
-
Ćwicz śpiew frazy afirmacyjnej („Jestem tu i akceptuję siebie”), a aplikacja dobiera podkład tak, by zwalniać tempo wraz ze wzrostem HRV.
-
Po 10 minutach analizujesz, jak zmienił się HRV i subiektywne odczucie akceptacji.
-
-
Cel: Wizualizacja fizjologicznej korelacji między stanem relaksu a poczuciem wewnętrznego spokoju i akceptacji.
Poprzez cykl indywidualnych sesji, wykorzystujących głęboką pracę z dźwiękiem, melodią, rytmem oraz multimodalne techniki wyrazu, pacjent rozwija trwałe kotwice akceptacji siebie, uczy się integrować negatywne i pozytywne aspekty własnej tożsamości oraz wzmacnia umiejętność samoregulacji emocjonalnej bez uciekania się do substancji.