9. Sesje indywidualne z użyciem muzyki do pracy nad samoakceptacją


  1. Model spektrum tożsamości
    – Każdy człowiek ma wielowymiarową tożsamość: role społeczne, emocje, doświadczenia traumatyczne i zasoby wewnętrzne. Muzyka, dzięki swoim walorom ekspresyjnym (tonacja, rytm, barwa), odzwierciedla i przyjmuje całość tych stanów, pozwalając pacjentowi zobaczyć siebie w pełni – z wadami i zaletami – bez oceniania.

  2. Mechanizm zewnętrznej projekcji
    – Wykorzystanie muzyki jako „lustra emocji”: pacjent identyfikuje się z brzmieniem utworu, co uruchamia proces projekcji własnych stanów. Uświadomienie sobie: „to, co słyszę, to część mnie” – klucz do akceptacji.

  3. Neurobiologia empatii wobec siebie
    – Słuchanie łagodnych, bezpiecznych melodii stymuluje uwalnianie oksytocyny; w połączeniu z narracją terapeutyczną buduje wewnętrzne poczucie wsparcia. Brzmienia minorowe mogą prowadzić do katharsis, a durowe – do wzmocnienia pozytywnego obrazu siebie.

  4. Proces integracji cienia (Jung)
    – Aktywne komponowanie fragmentów muzycznych symbolizujących aspekty „cienia” (lęki, wstydu) i „światła” (umiejętności, zasoby) umożliwia ich połączenie w jedną całość – całościową percepcję własnej osoby.


1. „Ścieżka dźwiękowa życia”

  • Metoda: Receptywna i aktywna.

  • Kroki:

    1. Pacjent wybiera 5 utworów, które w różnych momentach życia odzwierciedlają kluczowe emocje (dzieciństwo, młodość, kryzys, zmiana, nadzieja).

    2. Podczas sesji słucha ich kolejno, zatrzymując się po każdym i opisując słowami: „Co czuję?”, „Jak to brzmi w moim ciele?”, „Co o sobie myślę?”.

    3. Następnie komponuje lub nagrywa krótką improwizację (4–8 taktów) łączącą motyw z pierwszego i ostatniego utworu – symbol transformacji.

  • Cel: Widzenie spójnej narracji własnego życia i akceptacja wszystkich jego etapów.

2. „Dialog melodii z cieniem”

  • Metoda: Improwizacja kontrastująca.

  • Kroki:

    1. Pacjent improwizuje krótką, minorową frazę (4 takty), reprezentującą jego lęki („cień”).

    2. Terapeuta odpowiada w durowej tonacji („światło”), tej samej długości.

    3. Pacjent improwizuje frazę łączącą motywy obu tonacji – symbol integracji.

  • Cel: Uczenie uznawania trudnych emocji jako części siebie i integracji ich z zasobami.

3. „Refleksyjna lista afirmacji muzycznych”

  • Metoda: Pisanie tekstów wokalnych.

  • Kroki:

    1. Pacjent tworzy listę 10 pozytywnych afirmacji („Jestem wystarczający”, „Moje emocje są ważne”).

    2. Do każdej afirmacji komponuje lub dobiera prostą melodię (2–4 nuty).

    3. Ćwiczy śpiewanie każdej frazy razem z akompaniamentem (keyboard, gitarą lub play-along).

  • Cel: Wzmacnianie pozytywnego obrazu siebie poprzez repetytoryjne zakotwiczenie afirmacji w har­monii muzycznej.

4. „Mapa emocji w dźwiękach”

  • Metoda: Rysunek i dźwięk.

  • Kroki:

    1. Pacjent rysuje schemat koła emocji (radość, smutek, złość, strach itp.).

    2. Do każdej emocji przypisuje instrument lub barwę dźwięku (np. struny – radość; bęben – złość).

    3. Tworzy krótką (1-tak­tową) frazę dla każdej emocji, a następnie łączy je w 10-taktowy kolaż.

  • Cel: Rozpoznawanie i wyrażanie poszczególnych emocji, akceptacja ich istnienia.

5. „Wieczorna sesja pełnego słuchania”

  • Metoda: Receptywna muzykoterapia.

  • Kroki:

    1. Pacjent słucha łagodnego instrumentalnego albumu (60–70 BPM, 20–30 min).

    2. Zapisuje w dzienniku: wrażenia z ciała, myśli, odczucia wartości („Czy czuję się godny/akceptowany?”).

    3. Notuje zmiany przebiegu myśli i nastroju przed i po sesji.

  • Cel: Wzmacnianie samoświadomości i redukcja krytycznego dialogu wewnętrznego.

6. „Kompozycja dialogu wewnętrznego”

  • Metoda: Songwriting.

  • Kroki:

    1. Pacjent zapisuje dwie kolumny: „Głos krytyka” i „Głos wsparcia”.

    2. Tworzy tekst piosenki, gdzie zwrotki reprezentują „krytyka” (wersy w molowej tonacji), a refreny – „wsparcie” (wersy w durowej).

    3. Nagr­ywa prostą aranżację (gitarowe lub klawiszowe podkłady) i ćwiczy śpiewanie całości.

  • Cel: Uznanie wewnętrznego krytyka, przeformułowanie go w życzliwy głos wspierający.

7. „Muzyczny autoportret”

  • Metoda: Multimodalna ekspresja.

  • Kroki:

    1. Pacjent naszkicuje własny portret z zaznaczonymi kolorami emocji.

    2. Do każdego obszaru (np. oczy, serce, głowa) dobiera dźwięk/instrument symbolizujący tę część tożsamości.

    3. Tworzy krótką formę muzyczną (np. 4 części po 4 takty), w której każda część dotyczy innego obszaru.

  • Cel: Holistyczna praca nad sobą, łączenie obrazu i dźwięku w akceptacji ciała i umysłu.

8. „Sesja sensorycznej kotwicy”

  • Metoda: Technika kotwiczenia.

  • Kroki:

    1. Pacjent wybiera dźwięk (np. pojedyncze uderzenie miski tybetańskiej).

    2. Za każdym razem, gdy poczuje samoakceptację i spokój w trakcie sesji, naciska kamerton.

    3. Po kilku powtórzeniach dźwięk staje się kotwicą – przywołuje stan akceptacji.

  • Cel: Usprawnienie szybkiego przywoływania spokojnego stanu w trudnych momentach.

9. „Improwizacja świadomego Ja”

  • Metoda: Active improvisation.

  • Kroki:

    1. Wybierz instrument (klawisze, gitara, bęben).

    2. 3 minuty improwizuj, koncentrując się na intencji: „Przyjmuję siebie takim, jakim jestem”.

    3. Po zakończeniu spisz refleksje: co było trudne, co było naturalne, jak brzmienie wspierało samoakceptację.

  • Cel: Trening odwagi w ekspresji i akceptacji własnych pomysłów muzycznych.

10. „Biofeedback muzyczny samoakceptacji”

  • Metoda: Biofeedback + muzykoterapia.

  • Kroki:

    1. Załóż czujnik HRV (zmienność rytmu serca) połączony z aplikacją, której muzyka dostosowuje się do HRV.

    2. Ćwicz śpiew frazy afirmacyjnej („Jestem tu i akceptuję siebie”), a aplikacja dobiera podkład tak, by zwalniać tempo wraz ze wzrostem HRV.

    3. Po 10 minutach analizujesz, jak zmienił się HRV i subiektywne odczucie akceptacji.

  • Cel: Wizualizacja fizjologicznej korelacji między stanem relaksu a poczuciem wewnętrznego spokoju i akceptacji.


Poprzez cykl indywidualnych sesji, wykorzystujących głęboką pracę z dźwiękiem, melodią, rytmem oraz multimodalne techniki wyrazu, pacjent rozwija trwałe kotwice akceptacji siebie, uczy się integrować negatywne i pozytywne aspekty własnej tożsamości oraz wzmacnia umiejętność samoregulacji emocjonalnej bez uciekania się do substancji.