Poprzedni
Następny

7. Praca nad wspólnymi celami terapeutycznymi z innymi specjalistami


  1. Definicja wspólnych celów

    • Cele mierzalne, realne, spójne z ogólnym planem leczenia pacjenta.

    • Każdy specjalista wnosi perspektywę swojej dziedziny: psycholog koncentruje się na emocjach, fizjoterapeuta – na motoryce, muzykoterapeuta – na funkcjach komunikacyjnych i ekspresji.

  2. Korzyści z integracji

    • Spójność działań: unikanie sprzecznych metod.

    • Wzmacnianie efektów: muzykoterapia może podtrzymać motywację pacjenta do ćwiczeń fizycznych czy psychoterapii.

    • Holistyczne spojrzenie na pacjenta: ciało i umysł w synergii.

  3. Zasady konstruowania celów

    • SMART: Specyficzne, Mierzalne, Atrakcyjne (Achievable), Realistyczne, Terminowe.

    • Wspólna rama czasowa: cele krótkoterminowe (np. 4–6 sesji) i długoterminowe (np. 3–6 miesięcy).

    • Współodpowiedzialność: każdy specjalista deklaruje, jakie konkretne działania podejmie, by cel osiągnąć.

  4. Proces negocjacji celów

    • Spotkanie wstępne zespołu: wprowadzające dane kliniczne, potrzeby pacjenta, doświadczenia z wcześniejszych terapii.

    • Analiza zasobów i ograniczeń: sprzęt, czas, kompetencje.

    • Formułowanie priorytetów: co jest kluczowe dla dobrostanu i funkcjonowania pacjenta.

    • Zawarcie porozumienia: protokół celów z terminami, metodami i osobami odpowiedzialnymi.

Ćwiczenia praktyczne

  1. Warsztat celu SMART

    • Zadanie: w grupie trzech (muzykoterapeuta, fizjoterapeuta, psycholog) przygotujcie cel SMART dla pacjenta z afazją i osłabioną motoryką ręki.

      • Specyficzne: „Pacjent będzie zdolny do zagrani­a prostego utworu na bębenku przy wsparciu drugiej ręki”.

      • Mierzalne: „Docelowo rytm 4/4 przy 60 uderzeniach na minutę przez 1 minutę bez błędów”.

      • Atrakcyjne: „Uczestnictwo w mini-koncercie grupowym”.

      • Realistyczne: „Na podstawie dotychczasowego poziomu koordynacji.”

      • Terminowe: „W ciągu 6 sesji muzykoterapii i 4 sesji fizjoterapii, w ciągu 8 tygodni.”

    • Prezentacja: każda grupa prezentuje swój formularz SMART, reszta zespołu ocenia czy spełnia kryteria.

  2. Mapa dróg do celu

    • Materiały: duży arkusz, kolorowe karteczki, markery.

    • Zadanie: wybierz jeden wspólny cel (np. poprawa komunikacji werbalnej pacjenta). Na mapie narysujcie ścieżki, jakie kroki podejmie każdy specjalista:

      • Muzykoterapia: ćwiczenia wokalne z prostymi melodiami.

      • Logopedia: ćwiczenia artykulacyjne i oddechowe.

      • Psycholog: praca nad barierami emocjonalnymi, lękiem przed mówieniem.

    • Refleksja: wskażcie punkty, gdzie działania się przenikają (np. podczas wspólnego improwizowanego dialogu muzyczno-werbalnego).

  3. Symultaniczna sesja interdyscyplinarna

    • Scenariusz: pacjent z zaburzeniami lękowymi i brakiem motywacji do ćwiczeń fizycznych.

    • Zadanie: odtwórzcie krótką, 10-minutową sesję, w której muzykoterapeuta i fizjoterapeuta równocześnie pracują:

      1. Muzykoterapia: rytmiczne granie na bębenku, synchronizacja oddechu.

      2. Fizjoterapia: ruchy ramion zsynchronizowane z uderzeniami.

    • Cel: zwiększyć motywację i koordynację, jednocześnie redukując napięcie lękowe.

    • Debriefing: omówcie, jak płynnie przechodzić między metodami i jak dostosować rytm terapeutyczny.

  4. Symulacja konfliktu celów

    • Scenariusz: muzykoterapeuta chce włączyć improwizację free, psycholog obawia się utraty poczucia bezpieczeństwa pacjenta.

    • Zadanie: w grupie odtwórzcie negocjacje:

      1. Przedstawienie obaw i celów każdej strony.

      2. Burza mózgów nad kompromisowym formatem: np. „prowadzone improwizacje call-and-response z ustalonymi strukturami akordowymi”.

      3. Zaplanowanie pilotażowej mini-sesji i kryteriów oceny komfortu pacjenta (np. skala lęku przed i po sesji).

  5. Ewaluacja efektów interdyscyplinarnych celów

    • Metoda: kwestionariusze pacjenta (np. skala odczuwania kompetencji komunikacyjnych, motywacji do ruchu).

    • Ćwiczenie: przygotujcie dwa zestawy pytań – przed i po pięciu wspólnych sesjach.

    • Analiza: w parach porównajcie wyniki, wyciągnijcie wnioski dotyczące:

      • Skuteczności integracji metod.

      • Roli muzykoterapeuty w osiągnięciu wspólnego celu.

      • Potrzebnych korekt w planie.

Regularne praktykowanie tego typu ćwiczeń nie tylko wzmacnia umiejętność koordynacji planów terapeutycznych, ale także buduje kulturę wzajemnego szacunku, transparentnej komunikacji i wspólnego zaangażowania w dobro pacjenta.


Poprzedni
Następny