Zasady tworzenia protokołów punktowych należy rozumieć jako proces modułowy: protokół to zestaw decyzji klinicznych — wybór punktów, kolejność, intensywność stymulacji, czas trwania oraz sposób monitorowania i modyfikacji. Poniżej krok po kroku przedstawiono praktyczne reguły konstruowania zarówno krótkich (interwencja doraźna, „single-shot”) jak i długich (kurs terapeutyczny, seria) protokołów punktowych do stosowania razem z bańkami.

A. Struktura protokołu — elementy obowiązkowe

Cel terapeutyczny — jednozdaniowe określenie, czego oczekujemy (np. natychmiastowa redukcja napięcia, poprawa snu, zmniejszenie częstotliwości napadów).
Kryteria kwalifikacji pacjenta — jasne wskazania i podstawowe przeciwwskazania (uskutecznione w dokumentacji).
Zestaw punktów — liczba i lokalizacja punktów, z podziałem na punkty kluczowe i punkty pomocnicze.
Kolejność i synchronizacja z bańkami — czy igły przed bańkami, czy po; które punkty będą stymulowane jednocześnie z miejscem nałożenia bańki.
Parametry stymulacji — czas zatrzymania igieł/bańki, rodzaj stymulacji (manualna, elektryczna) i intensywność (subiektywna skala pacjenta).
Schemat sesji i przebieg serii — liczba sesji, częstotliwość, kryteria kontynuacji/przerwania.
Kryteria oceny efektu — miary krótkoterminowe (np. skala bólu VAS, zmiana zakresu ruchu) i długoterminowe (częstotliwość nawrotów, funkcja).
Plan modyfikacji — gotowe warianty protokołu przy braku poprawy, przy nasilonych reakcjach lub efektach ubocznych.
Dokumentacja — pola do wypełnienia: punkty użyte, parametry, reakcje skórne, subiektywne odczucia pacjenta.

Krótkie protokoły: ogranicz do 3–6 punktów maksymalnie — 1–2 punkty kluczowe (bezpośrednio wiążące się z bólem/symptomem) + 1–3 punkty pomocnicze (tonizujące, regulujące).
Długie protokoły: moduły po 6–12 punktów rozplanowane na sesję (np. moduł A — punkty lokalne; moduł B — punkty dystalne; moduł C — punkty regulacyjne).
Preferuj punkty o największym potencjale szybkiej reakcji w krótkim protokole; w długim dodaj punkty o działaniu regulacyjnym, tonizującym i profilaktycznym.
Ustal priorytety: najpierw punkty, które mają największy wpływ na mechanizm chorobowy, potem uzupełniające.
W protokole opis parametryzuj każde użycie punktu: głębokość, sposób stymulacji (krótkie pociągnięcia, tonizacja), oraz czy punkt jest też miejscem aplikacji bańki.

W krótkim protokole łącz punkty lokalne z krótkim czasem podciśnienia (np. 5–7 minut) i jedną sesją igłowania; celem jest szybkie „odblokowanie”.
W długim protokole rozważ fazowanie: pierwsze 2–3 sesje — stymulacja silniejsza/krótszy czas bańki; kolejne sesje — tonizacja, dłuższe pozostawienie, punkty profilaktyczne.
Zaznacz w protokole, które punkty mogą być aplikowane jednocześnie z bańką (np. punkty obwodowe lub takie, gdzie bańka nie uniemożliwia dostępu do punktu).

Krótki protokół (jednorazowy): 1 sesja, 30–45 minut całkowitego czasu zabiegu; 3–6 punktów, bańki 3–7 min; ocena bezpośrednia po zabiegu i follow-up telefoniczny 24–48 h.
Długi protokół (seria): plan 6–10 sesji; pierwszy cykl 2–3 sesje co 3–5 dni, dalsze sesje co 7–14 dni; po serii ewaluacja i plan podtrzymujący (1 sesja/4–8 tygodni).
Zawsze wpisz kryteria wcześniejszego przerwania (np. nasilenie objawów o >30% w stosunku do przedzabiegowych).

Wprowadź krótką skalę punktową do oceny po każdej sesji (np. 0–10) i zapisuj wartości.
Jeśli brak poprawy po 2–3 sesjach w długim protokole: zmiana punktów (dystalne zamiast lokalnych), zmiana intensywności, rozważ konsultację z lekarzem.
Przy silnych reakcjach miejscowych lub systemowych: natychmiastowa modyfikacja — skrócenie czasu bańki, zmniejszenie stymulacji igłowej lub całkowite przerwanie.

Uwzględnij wiek, farmakoterapię, wrażliwość skórną i preferencje pacjenta.
Dla pacjentów słabszych (wyniszczenie, starość) zmniejsz ilość punktów i skróć czasy działania.
Dla pacjentów z chronicznymi problemami rozłóż sesje rzadziej, ale dłużej utrzymuj modulo profilaktyczne.

Krótki protokół (doraźny, „szybka ulga”)

Cel: natychmiastowe zmniejszenie napięcia i subiektywnego bólu.
Punkty: 1) punkt lokalny zauszny-tylny (punkt kluczowy), 2) punkt dystalny na dłoni (punkt regulacyjny), 3) punkt karkowy pomocniczy.
Parametry: 3–5 punktów łącznie, igły zatrzymane 20–25 min; bańki krótkie (5–7 min) miejscowo na karku.
Sesja: jedna, ocena VAS przed i po, follow-up 48 h.

Długi protokół (kurs 8 sesji)

Cel: zmniejszenie częstości napadów i poprawa napięcia mięśniowego.
Moduły: A (lokalne) — punkty karkowe i przyczepy mięśniowe; B (dystalne) — punkty dłoni/stop; C (regulacyjne) — punkty autonomiczne.
Częstotliwość: 2 sesje/tydzień przez 4 tygodnie, potem 2 sesje co 2 tygodnie.
Parametry: w pierwszych 2 sesjach silniejsza stymulacja i krótsze bańki; w kolejnych sesjach łagodniejsze stymulowanie i dłuższe pozostawienie bańki (10–12 min).
Ewaluacja: zapis dziennika bólu, liczba dni bez bólu, VAS co 2 sesje.

Wybierz dowolny, nieskomplikowany problem mięśniowy u osoby dorosłej (np. przewlekłe napięcie barku). Zaprojektuj w 15–20 minut:

Krótki protokół (3–5 punktów, jedna sesja) — zapisz cel, punkty, czasy.
Długi protokół (6–10 punktów, seria 6 sesji) — rozpisz moduły i kryteria oceny.
Przygotuj listę 4 sygnałów alarmowych, które zmuszą Cię do przerwania protokołu i skonsultowania pacjenta.

Po wykonaniu porównaj oba protokoły: co zmieniłbyś przy pacjencie starszym, a co przy sportowcu młodym? Zapisz różnice i omów je z prowadzącym.