Terapia bańkami próż ...

Audyt dokumentacji i przegląd zgodności procedur stanowi kluczowy element systemu zapewnienia jakości w gabinecie terapeutycznym, szczególnie w kontekście terapii bańkami próżniowymi (suchej i mokrej/hijama). Jest to proces systematycznej kontroli wszystkich zapisów dotyczących zabiegów, mający na celu weryfikację prawidłowości prowadzonej dokumentacji, zgodności z obowiązującymi przepisami prawnymi (w tym RODO) oraz standardami higieny i bezpieczeństwa. Audyt jest również narzędziem profilaktyki błędów klinicznych i zdarzeń niepożądanych.

Podczas audytu należy weryfikować każdy element dokumentacji:

1. Formularze świadomej zgody pacjenta – sprawdzanie, czy zgody są kompletne, podpisane, zawierają aktualne informacje o ryzyku, przeciwwskazaniach i przewidywanych efektach. Przykładowo, jeśli pacjent korzysta z mokrej hijamy, audyt powinien potwierdzić, że zgoda obejmuje informacje o ryzyku krwawienia, zakażenia oraz wskazania dotyczące stanu zdrowia pacjenta (choroby krwi, infekcje skórne).

2. Dokumentacja przebiegu zabiegu – kontrola, czy wszystkie procedury zostały odnotowane w szczegółach: rodzaj zastosowanych baniek, lokalizacja, czas trwania, dynamika zabiegu (statyczne vs. przesuwne), reakcje pacjenta, oraz czy wpisy są czytelne i datowane. W ćwiczeniu praktycznym uczestnicy mogą symulować prowadzenie dokumentacji po zabiegu partnerskim, a następnie poddać ją audytowi grupowemu, analizując ewentualne braki lub nieścisłości.

3. Rejestr powikłań i zdarzeń niepożądanych – weryfikacja, czy wszelkie incydenty (np. nadmierne siniaki, reakcje alergiczne, omdlenia) zostały odnotowane w sposób szczegółowy: czas wystąpienia, opis zdarzenia, zastosowane środki zaradcze i dalsze postępowanie. Przykładowo, w przypadku powikłania po bańkowaniu mokrym należy sprawdzić, czy dokumentacja zawiera opis założonego opatrunku, monitoringu pacjenta i edukacji po zabiegu.

4. Raportowanie zdarzeń klinicznych – kontrola, czy zdarzenia wymagające interwencji lub zgłoszenia zostały odpowiednio udokumentowane i, jeśli wymagane, przekazane odpowiednim instytucjom. Ćwiczenie praktyczne może polegać na analizie przypadków fikcyjnych powikłań, weryfikacji procedury raportowania i identyfikacji braków w dokumentacji.

5. Procedury weryfikacji i podpisy pacjenta – sprawdzanie, czy pacjent podpisał wszystkie wymagane formularze, czy podpisy są zgodne z obowiązującymi standardami i czy w dokumentacji znajduje się odnotowanie potwierdzenia przekazania informacji o zabiegu.

6. Przechowywanie dokumentacji zgodnie z RODO – weryfikacja, czy dokumenty są przechowywane w bezpieczny sposób, w zamkniętych szafkach lub systemach elektronicznych z ograniczonym dostępem, czy stosowane są procedury archiwizacji, backupu i dostępu dla uprawnionych osób.

7. Przegląd zgodności procedur klinicznych – audyt powinien uwzględniać porównanie faktycznie stosowanych procedur z przyjętymi protokołami gabinetowymi: czy techniki bańkowania były stosowane w zgodzie z planem terapeutycznym, czy zachowano standardy aseptyki, stosowano odpowiednie narzędzia jednorazowe lub sterylizowane oraz czy dokumentacja odzwierciedla rzeczywisty przebieg zabiegu.

8. Analiza wyników audytu – identyfikacja obszarów niezgodności, sporządzenie listy działań korygujących, w tym uzupełnienia braków dokumentacyjnych, modyfikacji procedur, dodatkowego szkolenia personelu. W ćwiczeniu praktycznym uczestnicy mogą prowadzić symulowany audyt dokumentacji partnera, sporządzać raport z niezgodności i proponować konkretne poprawki w procedurach i dokumentach.

9. Ciągłe doskonalenie – audyt dokumentacji nie jest jednorazowym działaniem, lecz procesem cyklicznym. Powinien być powtarzany co określony czas (np. kwartalnie), aby zapewnić aktualność procedur, zgodność z prawem i wysoką jakość opieki terapeutycznej. Przykładem praktycznym jest stworzenie harmonogramu audytów i przypisanie odpowiedzialności poszczególnym członkom zespołu.

10. Dokumentacja wyników audytu – sporządzenie raportu zawierającego wykaz przejrzanych dokumentów, stwierdzone niezgodności, zalecenia korekcyjne i podpis audytora. Praktycznym ćwiczeniem może być symulacja pełnego audytu na fikcyjnych danych, z późniejszym omówieniem wyników grupowo, co pozwala na zrozumienie, jak systematyczne monitorowanie dokumentacji wpływa na bezpieczeństwo pacjenta i ochronę gabinetu przed ryzykiem prawnym.

Poprzez regularny audyt dokumentacji, terapeuci utrzymują wysoki standard praktyki klinicznej, minimalizują ryzyko błędów, zapewniają zgodność z prawem i standardami zawodowymi, a także budują transparentność i zaufanie w relacji z pacjentem.