ICF w kompleksowym podejściu do pacjenta +
Pomaga w koordynowaniu pracy interdyscyplinarnej dla poprawy funkcjonowania pacjenta.
1. Definicja ICF (Międzynarodowej Klasyfikacji Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia)
1.1. Historia i Ewolucja ICF (Międzynarodowej Klasyfikacji Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia)
Początki: ICF ma swoje korzenie w wcześniejszych klasyfikacjach, takich jak Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób (ICD), która była bardziej skoncentrowana na aspektach medycznych. Z czasem zauważono potrzebę bardziej holistycznego spojrzenia na zdrowie, uwzględniającego aspekty funkcjonalne i społeczne.
Rozwój Koncepcji: Koncepcja funkcjonowania, niepełnosprawności i zdrowia zaczęła się rozwijać w drugiej połowie XX wieku. W latach 80. i 90. XX wieku podjęto starania w kierunku stworzenia bardziej kompleksowej klasyfikacji, obejmującej zarówno zdolności, jak i ograniczenia jednostki.
Prace WHO: Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) odegrała kluczową rolę w opracowaniu ICF. Klasyfikacja została oficjalnie przyjęta w 2001 roku i zastąpiła poprzednie klasyfikacje, wprowadzając nowatorskie podejście do oceny zdrowia.
Holistyczne podejście: ICF wyróżnia się holistycznym podejściem, uwzględniającym nie tylko aspekty biomedyczne, ale także społeczne i środowiskowe. To przejście od patrzenia na zdrowie jedynie z perspektywy chorób do zrozumienia pełnego funkcjonowania jednostki.
Wpływ na praktykę medyczną: ICF stała się kluczowym narzędziem w praktyce medycznej, pomagając profesjonalistom zdrowia w bardziej kompleksowej ocenie pacjentów. Jej zastosowanie obejmuje diagnostykę, planowanie interwencji, oraz ocenę skuteczności terapii.
Historia i ewolucja ICF odzwierciedlają rosnące zrozumienie potrzeby uwzględnienia różnorodnych czynników wpływających na zdrowie jednostki oraz dążenie do bardziej holistycznego podejścia do opieki zdrowotnej.