ICF ICD WHODAS 2 - N ...

Przypadek 1.

W celu lepszego zrozumienia praktycznego zastosowania WHODAS w kontekście klinicznym, przyjrzyjmy się pierwszemu przypadkowi pacjenta:

• Historia pacjenta: Pacjentem jest 45-letni mężczyzna z historią przewlekłego bólu pleców, który utrudnia mu wykonywanie codziennych czynności. 
• Ocena WHODAS 2.0: Przeprowadzono samoocenę pacjenta za pomocą WHODAS 2.0, koncentrując się na obszarach związanych z bólem pleców, takich jak mobilność, opieka osobista i uczestnictwo społeczne.
• Wyniki WHODAS: Pacjent uzyskał wyższe oceny w obszarze aktywności związanej z pracą zawodową, wykazując trudności w wykonywaniu obowiązków zawodowych z powodu bólu. Wyniki wskazały również na ograniczenia w codziennych czynnościach, takich jak wstawanie, chodzenie czy utrzymanie higieny osobistej.
• Opracowanie planu terapeutycznego: Na podstawie wyników WHODAS, zespół medyczny wspólnie z pacjentem opracował plan terapeutyczny. W planie uwzględniono fizjoterapię, leczenie farmakologiczne na kontrolę bólu oraz program edukacji pacjenta w zakresie samoopieki.
• Monitorowanie postępów: WHODAS stał się narzędziem monitorowania postępów pacjenta. Regularne samooceny pozwalały na śledzenie zmian w poziomie funkcji oraz identyfikowanie obszarów, które wymagały dodatkowej uwagi.
• Dostosowywanie terapii: W miarę postępów pacjenta zespół medyczny dostosowywał plan terapeutyczny. Wprowadzano nowe techniki fizjoterapeutyczne, modyfikowano leczenie farmakologiczne i korygowano edukację pacjenta w zależności od bieżących potrzeb.
• Motywowanie pacjenta: Widoczne poprawy w ocenach WHODAS stanowiły motywację dla pacjenta do kontynuowania leczenia. Pacjent był świadomy swoich osiągnięć i zauważalnych zmian, co dodatkowo wzmacniało jego zaangażowanie.
• Edukacja pacjenta: WHODAS pełnił rolę edukacyjną, pomagając pacjentowi zrozumieć, jakie obszary życia są najbardziej dotknięte i jakie korzyści przynosi zastosowanie określonych interwencji terapeutycznych.

Podsumowując, WHODAS skutecznie wprowadza podejście oparte na samoocenie i monitorowaniu postępów pacjenta, co pozwala na dostosowywanie terapii do indywidualnych potrzeb i osiąganie lepszych rezultatów terapeutycznych.