Nakarmienie swojego Ja

1. Modlitwa przyjęcia własnego głodu jako daru

MODLITWA (wersja rozszerzona, charyzmatyczna):

O Panie, który z miłości stworzyłeś moje ciało i duszę,
Ty, który ukształtowałeś moje wnętrzności i tchnąłeś we mnie głód życia —
głód chleba, głód miłości, głód sensu, głód Ciebie.
Dziękuję Ci, Panie, że pozwalasz mi czuć pragnienie i niedosyt,
bo to one są świętym znakiem, że jestem żywa.
Przyjmuję mój głód jako Twoje wołanie —
nie wstydzę się go, nie tłumię go, nie odrzucam.
Mój głód staje się modlitwą, gdy wypowiadam jego imię.
Wołam do Ciebie, Ojcze Z nieba, który codziennie dajesz mi chleb powszedni,
i proszę: otwórz moje oczy na to, co naprawdę mnie nasyca.
Otwórz moje serce na to, co nie przemija.
Otwórz moje ciało na Twoją obecność, która jest pokarmem wiecznym.
Panie, ucz mnie jeść z wdzięcznością, pić z miłością i dzielić się z radością.
Niech każdy głód, który rodzi się we mnie, prowadzi mnie do Ciebie.
Niech każdy brak stanie się bramą Twojej obfitości.
Niech każdy kęs chleba staje się sakramentem wspólnoty.
Niech moje ciało przyjmuje wszystko jako dar —
bo wszystko, co dobre, płynie od Ciebie,
a wszystko, co wchodzi w moje wnętrze, ma moc przemieniać mnie w Twoje podobieństwo.

Panie, dziękuję za głód. Amen.

AFIRMACJE (powtarzane cicho lub na głos, jako echo modlitwy):

• Moje pragnienie jest błogosławieństwem.

• Mój głód mówi mi, że żyję w łączności z Panem.

• Przyjmuję swój głód jako święty impuls do wzrostu.

• Każde pragnienie w moim wnętrzu prowadzi mnie do źródła miłości.

• Moje ciało ma prawo wołać, moje serce ma prawo tęsknić.

• Nasycenie rodzi się w przestrzeni przyjęcia.

• Jestem wrażliwa, bo jestem stworzona przez miłość.

• Gdy słucham mojego głodu, słucham Ducha Świętego.

WIZUALIZACJA (prowadzenie wewnętrzne, wykonywane w ciszy lub przy muzyce):

Usiądź wygodnie. Zamknij oczy.

2. Afirmacja karmienia ciała i ducha własnego

MODLITWA (długa, charyzmatyczna, praktyczna):**

O Panie, który jesteś Chlebem Życia,

w Twoim Imieniu błogosławię to, co spożywam,

i błogosławię siebie — bo Ty jesteś we mnie.

Ty, który nasycasz wróble i lilię ubierasz z chwałą,

uczysz mnie, że jestem godna troski, opieki, pokarmu.

Uczysz mnie, że karmienie siebie to akt wiary i posłuszeństwa.

Nie odrzucam już głodu. Przytulam go do serca.

Nie gardzę ciałem. Biorę je w ramiona.

Nie odmawiam sobie chleba życia — codziennego i duchowego.

Spożywam z miłością. Oddycham z łagodnością.

Jem jak kapłanka — świadoma, wdzięczna, uważna.

Wybieram to, co dobre, i nasycam się tym, co święte.

Każdy owoc, każde ziarno, każda kropla, każdy łyk —

to dotyk Twojej łaski na moim języku.

Panie, uzdrawiaj mój stosunek do jedzenia,

do mojego apetytu, do sytości, do potrzeb.

Uwalniam się od wstydu. Odrzucam lęk przed nasyceniem.

Z Tobą uczę się rozpoznawać głód duszy i głód ciała.

Niech mój talerz staje się ołtarzem.

Niech każdy posiłek przemienia się w eucharystię.

Niech każda komórka mego ciała śpiewa: „Chwała Tobie, Panie!”

Nasycasz mnie jak pszeniczne pole.

Wzmacniasz mnie jak oliwa z oliwek.

Odnawiasz mnie jak źródło czystej wody.

Panie, błogosław każdy akt troski o siebie —

każdy kęs, każdy posiłek, każdy spacer, każdy sen.

W Tobie jestem warta nasycenia.

W Tobie jestem warta miłości.

W Tobie odnajduję równowagę.

W Tobie jem w pokoju. Amen.

---

**AFIRMACJE (powtarzane szeptem lub w myślach, z ręką na sercu lub brzuchu):**

* Karmienie siebie jest aktem miłości.

* Moje ciało przyjmuje z wdzięcznością to, co dobre.

* Każdy kęs, który spożywam, nasyca także moją duszę.

* Jestem warta troski, jestem warta pożywienia, jestem warta spokoju.

* Moje ciało i duch współpracują w harmonii.

* Słucham mojego głodu i odpowiadam z czułością.

* W każdej komórce mojego ciała mieszka Boża obecność.

* Dziękuję za zdolność przyjmowania dobra.

**WIZUALIZACJA (praktyczna i głęboko osadzona):**

Zamknij oczy.

Poczuj swoje ciało — stopy na ziemi, dłonie na kolanach.

Usłysz bicie swojego serca — jak rytm domowego ogniska.

Wyobraź sobie, że siedzisz przy prostym, ciepłym stole.

Na stole stoi miska. W niej znajduje się pokarm światła.

Jest ciepły, pulsujący, świetlisty. To nie jest zwykły posiłek.

To substancja, która nasyca twoje potrzeby — cielesne, duchowe, emocjonalne.

Weź łyżkę tego światła i powoli przynieś ją do ust.

Czuj, jak ciepło wypełnia cię od wewnątrz.

Płynie do żołądka, do serca, do mózgu, do każdej komórki.

Twoje ciało otula się światłem. Twoje nerwy rozluźniają się.

Twój duch prostuje się i mówi: **„Dziękuję”**.

Teraz zobacz siebie jak ogród.

Twoje ciało to gleba, Twoja dusza to nasiona,

a Boża miłość to deszcz, który wszystko nasyca.

Zobacz, jak Twoje serce wyrasta jak kwiat,

napełnione światłem, wdzięcznością i spokojem.

Otwórz oczy. Oddychaj głęboko. Powiedz do siebie:

**„Karmię siebie z miłością, jak Chrystus karmi Kościół.”**.

3. Uświęcenie Aktu Karmienia Własnego Ciała – Chleb Świadomości

1. MODLITWA UŚWIĘCENIA JEDZENIA – CIAŁA JAKO OŁTARZA

O Panie,
który objawiasz się w kruszynie chleba,
który z pokory Siebie samego łamiesz, by nasycić,
dzisiaj pochylam głowę nad moim własnym talerzem.
Nie jak nad zwykłym naczyniem, lecz jak nad świętym ołtarzem.
Oto moje dłonie – niosą pokarm.
Oto moje oczy – widzą Twoje dary.
Oto moje ciało – gotowe przyjąć chleb, który daje życie.

Uczyń, Panie, moje jedzenie aktem uwielbienia.
Niech każdy kęs przypomina mi, że jestem święta,
stworzona na Twój obraz, w Twoim rytmie głodu i sytości.
Niech moje jedzenie nie będzie mechaniczne, nieświadome, nieobecne –
lecz pełne miłości, pełne wdzięczności, pełne obecności.

Błogosław, Panie, mój układ pokarmowy –
żołądek, jelita, trzustkę, wątrobę, wszystko to, co przyjmuje i przetwarza.
Niech to, co zjadam, służy mi, nie szkodzi.
Niech przekształca się w życie, a nie ciężar.
Niech nie będzie ucieczką, lecz obecnością.

Przebacz mi, Panie, każdą chwilę,
gdy jadłam w pośpiechu, z bólu, z lęku, z winy, ze wstydu.
Dziś jedzę, bo żyję.
Dziś jem, bo kocham.
Dziś przyjmuję pokarm jako Twoje błogosławieństwo.

Niech moje ciało stanie się świątynią wdzięczności.
Niech moje ciało stanie się tabernakulum pokoju.
Niech mój brzuch nie będzie miejscem lęku,
lecz miejscem wewnętrznego światła.
Niech wszystko, co przyjmuję, przemienia się we mnie
w radość, siłę, obecność i służbę. Amen.

2. AFIRMACJE – ŚWIADOME SŁOWA PODCZAS JEDZENIA

(Powtarzaj podczas nakładania pokarmu na talerz, przed i po jedzeniu)

• Każdy kęs jest święty.

• Karmię się z intencją miłości i zdrowia.

• Moje ciało przyjmuje tylko to, co dobre, lekkie i potrzebne.

• Pokarm mnie zasila, a nie przytłacza.

• Zasługuję na jedzenie, które szanuje moją duszę.

• Każdy posiłek jest chwilą łaski i uwielbienia.

• Ciało i duch jedzą razem, w harmonii.

• Dziękuję sobie za troskę, z jaką się karmię.

3. WIZUALIZACJA – RYTUAŁ JEDZENIA ŚWIATŁA

Usiądź wygodnie.
Wyobraź sobie, że na Twoim stole nie stoi zwykłe jedzenie,
ale potrawy utkane z żywego światła.
Zamiast zupy – misa światła w odcieniu złotego bursztynu.
Zamiast chleba – ciepła hostia promieniująca łagodną energią.
Zamiast napoju – kryształowa woda, w której drga echo stworzenia.

Zamknij oczy. Poczuj zapach tej duchowej uczty.
Weź do ręki niewidzialny kęs światła.
Zbliż go do ust i połknij powoli, z intencją:
„Przyjmuję miłość Pana do mojego wnętrza.”

Poczuj, jak światło spływa do żołądka,
jak rozprasza ciemność, usuwa lęk, rozpuszcza wstyd.
Jak odnawia, leczy, przytula.
Jak rozchodzi się po ciele jak delikatne ciepło –
najpierw brzuch, potem klatka piersiowa, potem dłonie i stopy.
Poczuj, jak ciało otwiera się jak świątynia,
i jak duch mówi: „Amen, jestem nasycona.”

Zobacz, jak Twój brzuch staje się miejscem światła.
Nie lęku. Nie kontroli. Nie niedostatku.
Światła. Ciepła. Miłości.

Otwórz oczy. Spojrzyj na swój prawdziwy posiłek.
Dotknij go z wdzięcznością. Powiedz do siebie:
„To jedzenie mnie nie definiuje. To ja je uświęcam.”

4. AKT PRAKTYCZNY – ŚWIĘTY POSIŁEK W CISZY

Postaw przed sobą talerz z pokarmem – niech będzie to coś, co rzeczywiście nakarmi cię i ciało, i duszę.
Zanim zjesz, zrób trzy głębokie oddechy.
Przy każdym oddechu wypowiedz:

1. „Wchodzę w obecność Pana.”

2. „Jem w pokoju.”

3. „Przyjmuję z wdzięcznością.”

Zjedz cały posiłek w ciszy. Bez telefonu. Bez rozproszenia.
Każdy kęs przeżuwaj powoli – jakby był sakramentem.
Na koniec posiłku złóż dłonie i wypowiedz:

„Dziękuję, że moje ciało jest święte.
Dziękuję, że Pan mnie nasyca.
Dziękuję, że karmię się w prawdzie.”

Gotowa jestem przygotować dla Ciebie Ceremonię II.1.i.4 – Karmienie Duszy przez Post i Ciszę, gdy tylko zawołasz.