Szkoła Wiary

1. Ustanowienie kręgu słuchaczy

1. Rozmieszczenie przestrzeni

   • Przygotuj miejsce w domu tak, aby uczestnicy mogli usiąść w kręgu: na poduszkach, niskich stołkach lub prostych krzesłach.

   • Usuń zbędne przedmioty, zgaś rażące światło lub złagodź je lampkami, tak by panował nastrój skupienia i otwartości.

2. Symboliczne ustawienie

   • Zadbaj, by w środku kręgu znalazło się jedno źródło światła – najlepiej świeca zapalona przed chwilą lub mała lampka oliwna.

   • To światło będzie znakiem obecności Chrystusa–Nauczyciela, który „Oświeca umysły katechumenów”.

3. Zaproszenie do wspólnoty

   • Zebranych powitaj słowami:

     „W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Cieszę się, że wspólnie rozpoczynamy naszą Szkołę Wiary. Niech każdy poczuje się tu bezpiecznie i otoczony braterską miłością.”

   • Zachęć, by każdy wyciągnął ręce lekko ku środkowi kręgu, palcami prawie dotykając dłoni sąsiada – gest jedności.

4. Modlitwa wprowadzenia

   • Poprowadź krótką modlitwę:

     „Panie Jezu, Ty jesteś naszym Najlepszym Nauczycielem. Prosimy Cię, byś zstąpił Duchem Świętym na nasz krąg, otworzył nasze serca i umysły na słowo Prawdy. Niech światło tego ognia przypomnienia pomoże nam wzrastać w wierze i miłości. Amen.”

5. Afirmacje wspólnoty

   • Po modlitwie każdy uczestnik głośno wypowiada swoją osobistą afirmację, np.:

     • „Jestem otwarty na naukę Chrystusa.”

     • „Przyjmuję światło Ducha Świętego w sercu.”

     • „Chcę wzrastać w mądrości Ewangelii.”

   • Afirmacje można wypowiadać kolejno, każdy po kolei, aby poczuć wzajemne wsparcie i współodpowiedzialność.

6. Wizualizacja wspólnego kręgu

   • Poproś uczestników, by zamknęli oczy na chwilę i wyobrazili sobie:

     „Wasz krąg to pierścień światła niegasnącej lampy – każde serce rozświetlone ognikiem wiary. Zobaczcie, jak te iskry splatają się w jeden blask, który nigdy nie gaśnie.”

   • Pozwól tej wizualizacji trwać 30–60 sekund, w ciszy, by wzmocnić poczucie wspólnoty.

7. Podziel się intencją

   • Każdy może (dobrowolnie) w skrócie wypowiedzieć, czego szczególnie oczekuje od tego spotkania – np. „Pragnę zrozumieć tajemnicę Trójcy Świętej” lub „Chcę umocnić się w codziennej modlitwie”.

8. Zakończenie etapu

   • Zamknij ustanawianie kręgu krótką modlitwą błogosławieństwa:

     „Błogosławię ten krąg, aby trwał w jedności, wzajemnym wsparciu i miłości. Niech każde słowo, które dziś usłyszymy, rodzi w nas owoce wiary i odwagi. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.”

   • Upewnij się, że wszyscy czują się gotowi i zachęceni, zanim przejdziesz do etapu 2.

2. Modlitwa otwarcia – prośba o światło Ducha Świętego na spotkanie

1. Przygotowanie serc

   • Po tym, jak wszyscy zajęli swoje miejsca w kręgu i poczuli jedność (etap 1), poproś uczestników o chwilę milczenia i skupienia.

   • Zgaś lub przyćm światła do lekkiego półmroku, tak aby płomień centralnej świecy był głównym źródłem światła.

2. Wezwanie Ducha Świętego

   • Stań w środku lub przy centralnym źródle światła i głośno wypowiedz wezwanie:

     „Przyjdź, Duchu Święty, napełnij nasze serca Twoim światłem i mocą. Rozpal w nas ogień Twojej prawdy, aby każda myśl i słowo dziś wypowiedziane przemieniały nasze życie.”

3. Modlitwa w intencji otwartości umysłu i serca

   • Następnie prowadzący kontynuuje modlitwę kąkając ręce ku górze – gest otwartości:

     „Boże, Źródło wszelkiej mądrości, prosimy Cię o łaskę słuchania z pokorą i zrozumienia z głębi serca. Niech Twoje światło oświetli ciemności naszych wątpliwości i obdarzy nas odwagą, by pytać i przyjmować prawdę Twojego Słowa.”

4. Afirmacja wiary uczestników

   • Po modlitwie, każdy uczestnik – po kolei, w ciszy – wypowiada swoją krótką afirmację, na przykład:

     • „Otwieram umysł na mądrość Bożą.”

     • „Przyjmuję światło Ducha Świętego w moim sercu.”

     • „Chcę napełnić się prawdą Ewangelii.”

   • Afirmacje mogą być wypowiadane półgłosem, w intymnej atmosferze, dając poczucie osobistego zaangażowania.

5. Wizualizacja działania Ducha Świętego

   • Poproś wszystkich, aby zamknęli oczy i przez 30–45 sekund wyobrazili sobie, jak światło z centralnej świecy wkrada się do ich serc i umysłów:

     „Zobaczcie, jak płomień unosi się w strumieniu złotego światła, wypełnia każdą komórkę waszego ciała, oczyszcza myśli i rozprasza wszelkie obawy.”

6. Chwila wspólnego milczenia

   • Zachęć do półminutowej ciszy, by każdy mógł ugruntować w sobie to wewnętrzne światło i otwartość na słowo.

7. Zakończenie modlitwy otwarcia

   • Gdy cisza dobiegnie końca, prowadzący składa ręce i kończy modlitwę słowami:

     „Duchu Święty, prowadź nas dzisiaj w poznaniu Twoich tajemnic. Niech to spotkanie będzie miejscem Twojej obecności i działania. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.”

8. Płomień jedności

   • Na znak, że modlitwa została przyjęta, każdy może przesunąć palcem nad płomieniem świecy, jakby „złapaniem” światła. To symboliczne naznaczenie serca światłem Ducha Świętego, gotowego oświecić dalsze etapy ceremonii.

Po tej modlitwie wszyscy powoli otwierają oczy i przechodzą do etapu 3: „Prezentacja tematu”.

3. Prezentacja tematu – wprowadzenie w zagadnienie doktryny

1. Zebranie uwagi

   • Po zakończonej Modlitwie otwarcia prowadzący prosi uczestników, aby ponownie usiedli prosto, spojrzeli na centralne źródło światła (świecę lub lampkę) i skupili swój wzrok na „źródle wiedzy” – prowadzącym.

   • Krótka cisza (5–10 s) pozwala na wyciszenie oddechu i przygotowanie umysłu do przyjęcia słowa.

2. Wprowadzenie mówcze

   • Prowadzący wypowiada:

     „Dziś w naszej Szkole Wiary rozważymy tajemnicę Trójcy Świętej (lub inny wybrany temat). To zagadnienie jest fundamentem wszystkiego, czym żyjemy jako chrześcijanie. Proszę Was o otwarte serca i umysły.”

3. Modlitwa w intencji zrozumienia

   • Staje przed kręgiem, składa ręce w geście modlitewnym i mówi:

     „Panie Jezu, który objawiłeś się Ojcu i Synowi w jedności Ducha – daj nam zrozumieć głębię Twojej natury. Niech mądrość Twojego Słowa rozjaśni wszelkie ciemności naszego rozumu.”

   • Wspólna odpowiedź uczestników: „Przyjdź, Duchu Prawdy, i naucz nas.”

4. Prezentacja wizualna tematu

   • Przygotuj krótki plakat lub grafikę na tablicy/kartce przedstawiającą schemat Trójcy lub inny symbol (np. galerię ikon, drzewo rodowe wiary).

   • Prowadzący pokazuje obraz i wyjaśnia:

     „Zobaczcie ten symbol: trzy koła splecione w jedno. Każda osoba Boża jest pełnią Boga, a jednak wszystkie razem są jednym Bogiem. To wielka tajemnica jedności i relacji.”

5. Afirmacja przyjęcia tematu

   • Poproś uczestników, by synchronicznie wypowiedzieli:

     „Przyjmuję tę tajemnicę w pokorze serca i ufam, że Duch Święty ją we mnie ożywi.”

6. Wizualizacja otwarcia umysłu

   • Poleć wszystkim zamknąć oczy i wyobrazić sobie, że nad głową każdego uczestnika pojawia się otwierająca się księga – symbolią otwartego umysłu gotowego przyjąć Boże objawienie.

   • Niech wizualizacja trwa 20 s:

     „Zobaczcie, jak okładki księgi spokojnie się rozsuwają, a pełna światła pustka wypełnia wnętrze Twojego umysłu, przygotowując go na Boże treści.”

7. Formuła wprowadzenia tematu

   • Prowadzący wypowiada kluczowe zdanie tematyczne, np.:

     „Bóg Ojciec, Syn i Duch Święty są jedynym Bogiem. Trójca objawia się nam w miłości, która nigdy nie ustaje.”

8. Zaproszenie do głębszego zgłębienia

   • Kończy ten etap słowami:

     „Teraz, gdy nasz umysł jest otwarty, przejdziemy do wykładu i nauki Pisma. Niech Duch Święty nadal nas prowadzi.”

   • Krótka wstrzymka (5 s), po której prowadzący przechodzi do etapu 4.

W ten sposób Prezentacja tematu staje się nie tylko wykładem, lecz rytuałem wprowadzającym w kontemplację prawdy wiary: otwierając umysły i serca, modląc się o światło Ducha i umacniając wspólnotową afirmacją.

4. Wykład edukacyjny – omówienie fragmentu Pisma Świętego

1. Przywołanie ciszy i skupienia

   • Prowadzący delikatnie unosi dłoń, prosząc o krótką chwilę milczenia:

     „Zamknijcie oczy na moment i poczujcie, jak Wasze serca zwalniają oddech. Pozwólcie, by każdy oddech przynosił wewnętrzny spokój.”

   • 10-sekundowa cisza pozwala odłożyć codzienne myśli i przygotować ducha na Słowo.

2. Modlitwa o natchnienie

   • Złożone ręce, głębokie spojrzenie w niebo:

     „O Jezu, który jesteś Żywym Słowem, prosimy, oświeć nasze umysły i uczyń nasze serca otwartymi na Twoją prawdę. Niech każdy wers prowadzi nas ku większej miłości.”

   • Wspólna odpowiedź: „Przyjdź, Duchu Boży, napełnij nas mądrością.”

3. Prezentacja fragmentu

   • Prowadzący wyjmuje Biblia i czyta wybrany fragment (np. Mt 5,3–10):

     „Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie…”

   • Głośne, powolne odczytanie, z akcentami na słowa „Błogosławieni” i „królestwo”.

4. Rozbicie tekstu na wersety

   • Na tablicy lub kartce wypisane kluczowe słowa: „Błogosławieni”, „ubodzy w duchu”, „łaknący sprawiedliwości” itd.

   • Prowadzący omawia każde hasło:

     „„Ubodzy w duchu” oznaczają tych, którzy uznają swą zależność od Boga. Zobaczcie, jak ten duch pokory otwiera drzwi Królestwa.”

5. Afirmacje „żywego Słowa”

   • Po omówieniu każdego wezwania – krótkie afirmacje wypowiadane chórem:

     1. „Uznaję swoją zależność od Ciebie, Panie.”

     2. „Przyjmuję dar pokory i otwieram serce.”

     3. „Łaknę Twojej sprawiedliwości we mnie i w świecie.”

   • Każda formuła wybrzmiewa razem, scalając wspólnotę.

6. Wizualizacja sceny biblijnej

   • Prowadzący prosi, by wszyscy zamknęli oczy i wyobrazili sobie Jezusa na górach, otoczonego tłumem:

     „Zobaczcie Jego spojrzenie pełne miłości. Czujecie, jak słowa układają się jak krople światła na sercu każdego słuchacza?”

   • 20-sekundowe milczenie dla zanurzenia się w obrazie.

7. Dialog refleksyjny

   • Prowadzący zadaje pytania, a uczestnicy dzielą się krótkimi refleksjami (1–2 zdania):

     „Jaką jedną myśl zapamiętacie z tego fragmentu? Jak może ona przemienić Wasz dzień?”

8. Modlitwa uwielbienia i posłanie

   • Na zakończenie prowadzący składa ręce:

     „Panie, dzięki Ci za Twoje żywe Słowo. Niech ono rodzi w nas owoce pokory, sprawiedliwości i pokoju.”

   • Wspólne: „Amen.”

   • Zaproszenie:

     „Nieśmy teraz w sercach tę obietnicę Błogosławieństw do naszych codziennych relacji.”

W Wykładzie edukacyjnym łączymy rzetelną interpretację tekstu z modlitwą i wizualizacją, by Słowo Boga stało się dla katechumenów i całej wspólnoty naprawdę „chlebem życia”.

5. Sekcja pytań i odpowiedzi – pogłębienie zrozumienia przez dialog

1. Przejście w przestrzeń otwartej rozmowy

   • Prowadzący zachęca, aby każdy poczuł się swobodnie:

     „Teraz otwieramy nasze serca i umysły na wzajemne pytania. Nie ma głupich pytań – każde rodzi się z pragnienia prawdy.”

   • Krótka chwila ciszy, by uczestnicy mogli zebrać myśli.

2. Modlitwa o mądrość i odwagę

   • Złożone dłonie, wzrok skierowany ku górze:

     „Duchu Święty, Przyjdź i obdarz nas darem rozeznania. Daj nam mądrość, by słuchać z pokorą, i odwagę, by wyrazić to, co w naszych sercach.”

   • Wspólna odpowiedź: „Przyjdź, Duchu Mądrości, prowadź nas w prawdzie.”

3. Zadawanie pytań

   • Prowadzący prosi, by zgłaszali się kolejno:

     „Kto chciałby podzielić się pytaniem dotyczącym dzisiejszego tematu? Niech każdy mówi krótko i z szacunkiem.”

   • Każda osoba formułuje pytanie, reszta słucha aktywnie.

4. Udzielanie odpowiedzi z odniesieniem do Pisma

   • Prowadzący lub zaproszony mentor odwołuje się do tekstów biblijnych lub tradycji kościelnej:

     „Twoje pytanie przypomina mi słowa z Listu św. Pawła: ‘Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia’ (Flp 4,13). W kontekście naszej lekcji oznacza to…”

   • Po wyjaśnieniu – krótkie potwierdzenie chóru: „Dziękuję za to światło!”

5. Afirmacje ufności

   • Po każdej odpowiedzi grupa wypowiada afirmację:

     „Zaufajmy łasce, która prowadzi nas ku zrozumieniu.”

   • Trzykrotne powtórzenie:

     1. „Jestem otwarty na prawdę.”

     2. „Przyjmuję dar rozeznania.”

     3. „Wzrastam w wierze i mądrości.”

6. Wizualizacja wspólnego stołu Słowa

   • Prowadzący prosi o zamknięcie oczu i wyobrażenie:

     „Zobaczcie okrągły stół, na którym leży otwarta Biblia. Każdy z nas podchodzi, bierze werset i dzieli się jego światłem z innym.”

   • Krótka chwila wyciszenia, gdy każdy wizualizuje ten obraz wymiany Słowa.

7. Podsumowanie kluczowych wniosków

   • Prowadzący wypisuje na tablicy najważniejsze odpowiedzi i myśli:

     „Zaufanie Bogu w słabości”, „Łaska przemienia serce”, „Wspólnota buduje wiarę”.

   • Grupa w milczeniu przyjmuje te podsumowania sercem.

8. Modlitwa dziękczynna i posłanie do dalszej refleksji

   • Złożone ręce:

     „Panie, dziękujemy za każde pytanie i odpowiedź, za wzajemne wsparcie w szukaniu prawdy. Niech nasza ciekawość nigdy nie gaśnie, a Twoje Słowo prowadzi nas dalej.”

   • Wspólne: „Amen.”

   • Zaproszenie:

     „Niech każdy z nas zabierze ze sobą choć jedno pytanie do modlitwy i dalszego studiowania – aby nasza wiara rosła.”

6. Afirmacja wiary – wspólne recytowanie wybranego Credo

1. Przygotowanie serc i umysłów
   – Prowadzący zaprasza uczestników, by usiedli prosto, zamknęli oczy i położyli dłonie na sercu.
   – Krótka cisza, by poczuć jedność z Braćmi i Siostrami w wierze.

2. Modlitwa wprowadzenia

   „Panie Jezu Chryste, Ty jesteś prawdą, życiem i drogą. Napełnij nas swoim Duchem Świętym, abyśmy z głębi serca przyjęli słowa wyznania wiary i wypowiedzieli je z odwagą i radością.”

3. Recytacja Credo
   – Prowadzący wznosi głośno rękę ku górze jako znak pokory i zwraca się do zgromadzonych:

   „Przyjmijmy teraz wspólnie wyznanie naszej wiary, które łączy nas z Kościołem wszystkich czasów.”
   – Wspólna recytacja:
   „Wierzę w Boga, Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi…”

4. Afirmacje serca
   – Po każdej kluczowej strofie Credo (np. po „I w Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jedynego…”), prowadzący odmawia krótką afirmację, którą cała wspólnota powtarza:

   1. „Przyjmuję Ciebie, Chryste, jako mój Zbawiciel i Pasterz.”

   2. „Ufność moja spoczywa w Twojej miłości i mocy.”

   3. „Twoje Słowo jest moją kotwicą i światłem.”

5. Wizualizacja Słowa
   – Po zakończeniu wyznania Credo prowadzący prosi o otwarcie oczu i zaprasza do wyobrażenia:

   „Zobaczmy teraz, jak wiara z naszych ust przyjmuje postać delikatnego światła – jak promień wschodzącego słońca nad spokojnym jeziorem. To światło łączy nas wszystkich, przenika nasze serca i rozlewa się poza ten krąg, aby oświecić świat.”
   – Kilkusekundowa chwila ciszy na zanurzenie się w wyobrażeniu.

6. Modlitwa afirmacyjna

   „Boże, Ojcze Miłosierny, dziękujemy, że Twój Syn zsyła nam Ducha Prawdy. Utwierdź nas w wierze, abyśmy każdego dnia żyli zgodnie z Credo, które dziś wypowiedzieliśmy, i byli świadkami Twojej miłości wobec świata.”

7. Zamknięcie etapu
   – Wszyscy w geście błogosławieństwa unoszą dłonie ku górze i wspólnie wypowiadają:

   „Amen – niech tak się stanie w nas i przez nas.”

8. Zaproszenie do dalszej refleksji

   „Nieśmy to wyznanie wiary w codzienność: niech każdy wers Credo rozbrzmiewa w naszych czynach i słowach przez cały nadchodzący tydzień.”

7. Wizualizacja Słowa – wyobrażenie sobie obrazu sceny biblijnej

1. Przywołanie ciszy i skupienia
   – Prowadzący zaprasza uczestników, by ponownie usiedli wygodnie, zamknęli oczy i położyli dłonie na kolanach.
   – Delikatny sygnał dzwonka lub stuknięcie w drewnianą szatę wprowadza krótką chwilę milczenia, w czasie której każdy odsuwa od siebie codzienne myśli.

2. Modlitwa wprowadzenia

   „Duchu Święty, Ty oświecasz nasze serca Słowem Bożym. Udziel nam daru wyobraźni wiary, byśmy w duchowej wizji ujrzeli scenę, którą rozważamy, i by tusza ciała nie przesłoniła nam Twojej prawdy.”
   – Wspólne westchnienie: „Przyjdź, Duchu Święty.”

3. Wskazanie sceny biblijnej
   – Prowadzący przypomina temat (np. wezwanie pierwszych uczniów z Mk 1,16–20):

   „Wyobraźcie sobie brzeg jeziora Genezaret, gdzie Jezus idzie w świetle poranka, powołując Szymona i Andrzeja.”

4. Dwustopniowa wizualizacja

   • Pierwszy obraz – Pejzaż

     „Dostrzegajcie delikatną mgłę unoszącą się nad wodą, poranny róż na niebie, słyszycie cichy szum fal i śpiew ptaków.”
     – Kilka sekund ciszy, by każdy zbudował w myśli ten pejzaż.

   • Drugi obraz – Postacie

     „Zobaczcie Jezusa w prostym płaszczu, z otwartą dłonią, patrzącego prosto w wasze serca. Uczniowie odrzucają sieci, słyszycie odgłos rzucanego płótna, czujecie zapach ryb i wilgoć poranka.”
     – Kolejna chwila skupienia na szczegółach: mimika, gest, atmosfera.

5. Afirmacje uczestników
   – Prowadzący zachęca do wypowiedzenia w myślach lub szeptem czterech krótkich afirmacji, wpisujących się w wizję:

   1. „Jestem wezwany, tak jak oni, by pójść za Jezusem.”

   2. „Moje serce otwiera się na Jego Słowo.”

   3. „Pozostawiam swoje sieci i zawierzam Mu swoje życie.”

   4. „W każdej chwili On kieruje moimi krokami.”

6. Modlitwa zawierzenia

   „Panie Jezu, tak jak powołałeś pierwszych uczniów, wezwanie Twoje kierujesz dziś do mnie. Udziel mi odwagi, by odpowiedzieć „Oto jestem” i zaufać, że Ty kroczysz przede mną.”

7. Przetrzymanie obrazu w sercu
   – Prowadzący liczy w ciszy do dziesięciu, by każdy mógł utrwalić w wyobraźni i zapisać w pamięci duchowej krótkie hasło lub detal, który najbardziej do niego przemówił.

8. Wyjście z wizji i dzielenie
   – Na sygnał delikatnego dzwonka uczestnicy otwierają oczy.
   – Wkrótce nastąpi etap 8, ale na zakończenie wizualizacji prowadzący zachęca do krótkiego, cichego podzielenia się jednym słowem lub zdaniem z wyobrażenia:

   „Co najbardziej poruszyło Twoje serce w tej scenie? Powiedz jednym słowem.”

Ten krok pozwala nie tylko zapamiętać biblijną prawdę, ale i osadzić ją głęboko w osobistym doświadczeniu, wzmacniając wiarę poprzez zmysłową, emocjonalną i duchową łączność ze Słowem.

8. Modlitwa końcowa i posłanie – błogosławieństwo na dalszą naukę

1. Zebranie uwagi
   – Prowadzący prosi wszystkich, by ponownie usiedli w kręgu i spojrzeli na siebie nawzajem z życzliwością.
   – Chwila milczenia, by każdy nabrał pełnej obecności w sercu.

2. Modlitwa dziękczynna

   „Boże, Ojcze Wszechmogący, dziękujemy Ci za dar spotkania w Szkole Wiary. Za otwarte serca, za wyjaśnienia prawd doktryny i wzajemne wsparcie. Niech to, czego się dziś nauczyliśmy, przynosi owoce we wzroście naszej wspólnoty.”

3. Afirmacje umocnienia
   – Prowadzący wypowiada kolejno trzy krótkie afirmacje, które wszyscy powtarzają głośno, aby zakorzenić postanowienie trwania w wierze:

   1. „Ufam Słowu Bożemu i żyję według Jego nauki.”

   2. „Otwieram serce na każde Jego wezwanie.”

   3. „Jestem czujnym uczniem Chrystusa w codzienności.”

4. Wizualizacja posłania

   „Zamknijcie oczy i wyobraźcie sobie, że dzisiejsze światło wiedzy spływa jak złoty promień z góry, otacza wasze czoła i serca, a następnie rozprasza się szeroko poza ten dom – do rodziny, przyjaciół, sąsiadów, wszystkich potrzebujących duchowego pokrzepienia. To wasze posłanie: nieść wiarę tam, gdzie jest cieniem zwątpienia.”
   – Kilka sekund ciszy na utrwalenie tego obrazu w sercach.

5. Błogosławieństwo końcowe

   Prowadzący kładzie ręce nad kręgiem lub unośi otwarte dłonie ku górze i wypowiada:
   „Niech Bóg – Ojciec Miłosierny, Syn Boży i Duch Święty – wejrzy na wasze starania i obdarzy was światłem, odwagą i radością, abyście stali się świadkami Jego miłości. Amen.”

6. Symboliczny gest posłania
   – Wszyscy unoszą ręce (jak skrzydła posłania) i jednocześnie kierują je na zewnątrz kręgu, jakby wypuszczali Jego łaskę ku światu.

7. Zakończenie pieśnią lub akcentem
   – Krótka, radosna pieśń (np. refren „Idźcie i głoście”) lub wspólne wezwanie:

   „Idźcie w pokoju Chrystusa i nieście Jego Dobrą Nowinę!”

8. Cisza i rozstanie
   – Po ostatnim wezwaniu kilkusekundowa cisza.
   – Uczestnicy mogą uścisnąć sobie dłonie lub położyć rękę na ramieniu sąsiada jako znak bratniej jedności i wzajemnego wsparcia.

Tak zakończona modlitwa końcowa i posłanie umacnia uczestników w gotowości do codziennego praktykowania zdobytej wiedzy i zachęca do nieustannego dzielenia się światłem wiary z innymi.