Wprowadzenie do ICF (Międzynarodowej Klasyfikacji Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia)

1. Wprowadzenie

Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF) to kompleksowy system klasyfikacyjny opracowany przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), wprowadzony w 2001 roku. Głównym celem ICF jest dostarczenie jednolitego języka i ram referencyjnych do opisu zdrowia i związanej z nim niepełnosprawności.

• Cel ICF:

 ICF została stworzona przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) z celem dostarczenia jednolitego języka i narzędzia do opisywania zdrowia i związanych z nim aspektów. Głównym celem ICF jest uwzględnienie pełnego zakresu zdrowia, nie tylko patologii, ale także pozytywnych aspektów funkcjonowania.

• Znaczenie ICF:

ICF przekracza tradycyjne modele opisujące jedynie choroby i niepełnosprawności. Znaczenie ICF polega na holistycznym podejściu do zdrowia, uwzględniając funkcje, struktury ciała, aktywność, uczestnictwo społeczne i wpływ czynników środowiskowych na zdrowie jednostki.

 ICF jest używane w różnych dziedzinach, takich jak medycyna, rehabilitacja, badania naukowe, polityka zdrowotna, aby ułatwić porozumienie między specjalistami i poprawić opiekę zdrowotną.

• Podstawowe Kategorie ICF:

 Podstawowe kategorie ICF, takie jak funkcje (B), struktury (S), aktywność i uczestnictwo społeczne (P) oraz czynniki środowiskowe (E). Kategorie te są kluczowe dla zrozumienia pełnego spektrum zdrowia i funkcjonowania jednostki.