Otwarty dom

3. Wspólna modlitwa z domownikami za gości

1. Zwołanie domowników i uformowanie kręgu modlitwy

Poproś wszystkich, by zgromadzili się w centralnym miejscu domu – przy stole, na kanapie, ewentualnie wokół zapalonej świecy gościnności (część II.4.a.2).
Usiądźcie w kręgu – nogi swobodnie, ręce otwarte na kolanach lub splecione.
Ustalcie krótką chwilę ciszy, 3–4 oddechy w rytmie 4‑2‑6, aby uspokoić myśli i skierować uwagę na intencję modlitwy.

2. Wyznaczenie osoby prowadzącej

Wybierz osobę (może być rotacyjnie, codziennie inna), która poprowadzi modlitwę.
Prowadzący bierze świecę gościnności (II.4.a.2) i delikatnie ją zapala lub przenosi, jeśli już jest zapalona.
Przy zapalaniu wypowiada:

„Zapalając światło tej modlitwy, wzywam Boży pokój w naszych sercach i zapraszam Jezusa do rozmowy z nami”.

3. Rozpoczęcie modlitwy – wezwanie intencji za gości

Prowadzący lub każdy po kolei mówi:

„Panie, dziś prosimy Cię o łaskę i błogosławieństwo dla tych, którzy przyjdą do naszego domu. Obdarz ich serce pokojem, a ich kroki bezpieczeństwem.”
Każdy wypowiada tę intencję własnym głosem – to wspólnota modlitwy.

4. Cisza intencyjna z gestem pojednania

Po intencjach zachowaj 30–60 sekund ciszy. Utrzymujcie kontakt spojrzeń – nie na siebie nawzajem, ale w kierunku świecy.
W ciszy wszyscy powoli unoszą ręce na wysokość serca, dłonie skierowane do środka kręgu – gest skupienia i otwartości.

5. Modlitwa ustna – trzykrotne błogosławieństwo

Pierwsze wezwanie:
Prowadzący po chwili milczenia mówi:

„Niech Pan obdarzy ich serca pokojem, aby czuli się tu jak we własnym domu.”
Reszta powtarza:
„– Niech tak się stanie.”
Drugie wezwanie:

„Niech ich umysły napełni mądrość i jasność, by mogli zobaczyć dobro i życzliwość.”
Reszta powtarza:
„– Niech tak się stanie.”
Trzecie wezwanie:

„Niech ich drogi prowadzi Boża opatrzność, a ich serca zostaną otwarte na spotkanie.”
Reszta powtarza:
„– Niech tak się stanie.”

6. Gest wspólnej jedności – splecenie dłoni

Po trzech wezwaniach wszyscy łączą ręce (najpierw sąsiedzi, następnie wszyscy w kręgu) – powstaje „łańcuch modlitewny”.
Nogi pozostają stabilne, kręgosłupy wyprostowane.
Utrzymujcie kontakt wzrokowy lub patrzcie w dół – to niekoniecznie pełna intymność, ale wspólna eucharystyczna przestrzeń modlitwy.

7. Rozszerzenie gestem ręki nad kręgiem

Prowadzący powoli unosi obie dłonie nad cały krąg – tak, jakby błogosławił każdą osobę i każdą intencję.
Wypowiada:

„Niech ogarnie nas i wszystkich gości błogosławieństwo Jednego Boga.
Niech ten krąg stanie się przedłużeniem Jego miłosierdzia.”
Trzymaj ręce w tej pozycji na 4‑5 głębokich oddechów.

8. Zakończenie modlitwy i powrót do codziennej przestrzeni

Po gestach powoli opuść ręce, zachowując ciszę na trzy oddechy.
Prowadzący może delikatnie odśpiewać lub zawołać:

„Pokój Wam!”
Każdy odpowiada cicho lub na głos:

„I z duchem twoim.”
Powoli puszczacie ręce; krąg się rozluźnia, pozostawiając wspólnotę modlitewną i atmosferę pokoju.

Ta praktyka – z jej uważnością na ciało, słowo, gest, ciszę i rytm – pozwala zamienić prostą intencję modlitwy w wymierne doświadczenie wspólnotowej troski o gościa. Każdy jej element pogłębia świadomość: tu, w tym domu, modlimy się o pokój, uznając godność i wartość tego, kto przychodzi.